Daar zit ik dan op een gewone dinsdag ochtend achter mijn laptop. Ik ben vroeg wakker en heb de behoefte om te schrijven. Maar waar begin je als je twee weken geleden een open hart operatie hebt gehad en nu voor het eerst de urgentie voelt om woorden toe te vertrouwen aan het papier.

Mijn gedachten schieten alle kanten op, ga ik schrijven over de rust die ik voelde toen ik opgenomen werd, de kathaterisatie onderging en naar de OK gereden werd voor de operatie? Of over het hilarische ‘film’ moment toen er 10 dokteren en operatieassistenten boven mijn hoofd hingen en mij even vroegen uit te leggen wat ze zouden gaan doen? Of over het moment dat ik in slaap viel, wat helemaal niet eng was. Of dat ik wakker werd en in paniek raakte van de beademingsbuis? En dat ik dagen later pas hoorde van Ry dat ik 1,5 uur lang nog aan de beademing lag omdat ik telkens weg viel en niet zelf kon ademen. Over dat ik zo high was van de narcose en morfine dat ik  mijmerde dat de wereld er nog nooit zo mooi uit gezien had? Dat ik besloot in het vervolg altijd eerlijk te zijn over mijn gevoelens en emoties en vervolgens papa vertelde dat hij nog lang niet mag gaan. Dat ik nauwelijks pijn gehad heb, maar wel vreselijk ziek ben geweest. Ik ben vier dagen lang misselijk geweest alsof ik het grootste feest van mijn leven gevierd had.

Thuis

Het bang zijn om te bewegen en extreme spierpijn? Over die keer dat ik mezelf helemaal onderkotste en die lieve verpleger alleen maar medelijden had en zo goed en zo kwaad als het kon mij in schone kleren hielp. Of over al die medicatie die ik kreeg tegen misselijkheid en dan nog geen hap eten binnen kon houden? Dat ik in een paar dagen tijd 4,5 kilo afviel in plaats van aankwam wat gebruikelijk is na zo’n operatie? Dat er medisch gezien geen reden was om mij in het ziekenhuis te houden en hoe ziek ik ook was ik naar huis mocht. Dat we besloten dat ik niet naar huis kon en met de ambulance naar Eindhoven gebracht werd, waar ik vervolgens een hele fijne 24 uur had met rust, ritme en regelmaat. Of over de vele keren dat ik trots was op mezelf om alle voorbereidingen van de afgelopen maanden? De keren dat ik dacht aan mijn therapie en hoe dat ervoor gezorgd heeft dat ik minder angstig was. En over de sportprestaties zodat mijn lijf qua conditie zo sterk mogelijk was. Over de vreselijke nachten dat ik op mijn rug moet slapen, dat is echt niet te doen. Dat ik nu dus thuis ben, me erger aan het weinige dat ik kan en mag maar aan de andere kant oh zo blij dat ik thuis ben.

Ik ben thuis, ik heb een open hart operatie gehad! Ik blijf me verbazen over de snelheid waarmee dit alles is gegaan. Ik moet mezelf telkens vertellen dat ik geopereerd ben want soms voelt dat helemaal niet zo. Ik wist vooraf niet wat ik kon verwachten, ben daar eigenlijk ook niet mee bezig geweest. Ik zou door een dal gaan, maar ik had geen idee hoe dat eruit zou zien.

Trots

Het valt allemaal reuze mee. Ik ben vooral trots op mijn lijf, trots op mezelf, trots op mijn gezin, trots op mijn familie en trots op de artsen en verplegend personeel. Er borrelt een tomeloze energie in mij. Ik leef nog en hoe! Die energie voel ik al vanaf de operatie, ik kan dieper ademen (ook al doet dat een beetje pijn) en ik ben nu al minder moe dan voor de operatie. Er is een last van mijn schouders af gevallen, ik besef me nu hoe zwaar het afgelopen jaar is geweest.

Mijn hart is rustig, klopt gewoon rustig door. Waarschijnlijk nu nog onder invloed van de medicatie, maar in de loop van het jaar zal hij zijn eigen weg moeten gaan vinden. Soms slaat hij over en laat hij even van zich horen, maar de paniek blijft uit. Dat voelt namelijk niet meer als een waarschuwing, eerder als een schreeuw om aandacht. Ik ben er nog! Alles is goed gegaan, ik moet nog wennen maar ik blijf nog een hele tijd bij je en laat je niet in de steek.

Ik schreef dit op 30 oktober 2018, twee weken na mijn open hart operatie. Inmiddels weet ik dat het dal nog veel dieper is geweest en dat de maanden die volgde een zware beproeving waren. Inmiddels gaat het goed met me en kan ik met een afstandje kijken naar de afgelopen periode. Ik neem je graag mee in mijn reis naar herstel maar besef dat ik al een heel stuk van het pad gelopen heb en mijn verhalen dus niet altijd van nu zijn.