Is karma een bitch?

Oudejaarsdag 2018, wat had ik me die anders voorgesteld. Ik had verwacht 2,5 maand na de operatie weer helemaal up en running te zijn. Maar dat valt vies tegen.

En toch ook niet, want nu ik hier (na een moeilijke ochtend) zit te schrijven voel ik me goed. Ik heb warm gegeten en het was lekker! Ik voel levensenergie door mijn lijf heen stromen, ik voel positiviteit. Ik wil dit zo graag vasthouden. Dit is de energie die ik direct na de operatie ook voelde. Ik weet dat het er is en dat ik het dus af en toe kan voelen. Er komen betere tijden, ik weet het zeker. Doorzetten en genieten van die mooie momenten dat is de remedie. Mink voorlezen, knuffelen met Ry, eten lekker vinden, schrijven, op visite bij pap en mam. Zie je wel er zijn mooie momenten.

Het aardse leven omarmen

Maar of karma een bitch is, ik weet het niet? Moet ik nu boeten voor het feit dat ik nog leef? Had karma niet besloten dat het genoeg geweest was hier op aarde? Vond de geestelijke wereld niet dat het tijd werd dat ik daar naartoe kwam? Moeite hebben met het aardse leven is een rode draad, misschien wel mijn levensthema. Is dat wat er gebeurd als ik me beroerd voel en het niet meer zie zitten? Dat ik met mijn hoofd naar de hemel getrokken wordt, en er geroepen wordt ‘kom maar!’.

Dat is alleen niet de oplossing, want ik ben er nog en ik wil blijven. Ik wil leren om van het aardse leven te genieten, om mijn pad te vinden. Is dat mijn karma, is dat waarvoor ik hier ben? Letterlijk aarden, hier een plekje vinden. Ik vermoed van wel, want stel dat ik dat al had gevonden dan heb ik hier op aarde niets meer te doen.

‘Je hebt geen keuze!’

Voor de operatie kreeg ik vaak te horen, ‘je hebt geen keuze, je moet geopereerd worden’. Ergens voelde dat zo, maar ik heb heel bewust de afweging gemaakt om wel geopereerd te worden. Niet omdat anderen dit zeiden, niet omdat het in de lijn van verwachting lag, maar omdat ik aan alles voelde dat ik hier nog niet klaar ben. Dit alles heeft moeten gebeuren om mij bewust te maken van mijn karma, mijn doel in het leven.

Ik ben letterlijk mijn nieuwe pad aan het vinden. De bloedsomloop in mijn hart heeft een nieuwe weg. Het hoeft niet meer af te wijken naar links of rechts, of te sijpelen door de kleppen. Het kan stromen. Maar dat gaat met horten en stoten, zo van ‘Oh ja, ik kan effectiever werken maar hoe dan? Ik ben nog gewend aan de oude weg’. En zoals je weet zijn oude gewoonten moeilijk te veranderen.

Gewoon leven

Ik las een artikel in de krant van een vouw met MS die zoveel kracht uitstraalde en met dezelfde dingen worstelt als ik. Wat niet meer is dan ‘gewoon’ leven, de dingen kunnen doen die je doet als een 35 jarige moeder en partner. Zij koos voor een alternatieve behandeling in het buitenland en het lijkt aan te slaan. Zij heeft een zeer sterke drang om te overleven, om hier op aarde te zijn. Ik ken ook iemand met MS die een prachtige maar extreem zware reis aflegt door te accepteren dat ze het heeft en weet dat het leven eindig is op een leeftijd die ze waarschijnlijk niet verwacht had. Maar ze doet het wel.

Ik heb voor beiden respect en voel zo’n sterke levensenergie dat ik ga voor het leven en alles wat me dat nog te bieden heeft. Ook al weet ik dat het eindig is, dat einde is nog niet in zicht (en heeft waarschijnlijk niets met mijn hart te maken) en ik vertrouw erop dat ik weet en voel wanneer dat wel zo is. Nu in ieder geval nog niet!

Dus: doorbikkelen (pijn mag er zijn), angst overwinnen (angst mag er zijn), levensenergie voelen (aarden) en vertrouwen (positief denken). En ja, karma is soms een bitch, maar wijst je ook de juiste weg.

Ik schreef dit op 31 december 2018. Ik neem je graag mee in mijn reis naar herstel maar besef dat ik al een heel stuk van het pad gelopen heb en mijn verhalen dus niet altijd van nu zijn.