Dinsdag middag, de Italiaans – Zwitserse grens, we zitten al een aantal uur in de auto onderweg naar huis. Na ontelbaar keer knuffel, fiep en speelgoed op mijn kop gezocht te hebben om Mink gelukkig te maken voel ik plots mijn hart. Een onaangenaam gevoel, niet pijnlijk, maar wel heel vervelend en beangstigend. Het lijkt op overslaan maar anders dan anders. Een soort ratelend geluid, een rat dat draait en telkens een klein stukje langs de grond schaaft. Ik maak me zorgen, maar voel ook dat het geen acute situatie is.

Wanneer we eenmaal in het hotel aankomen wordt het minder, ik kom wat tot rust. Helaas als we de volgende ochtend weer vertrekken voor de tweede en laatste reisdag begint het opnieuw. Ik kan maar niet bedenken wat er aan de hand is. Waar maak ik me zo druk om? Is het stress? Of is er toch echt iets aan de hand met mijn hart? En moet ik nu naar een dokter? Tot Ry blijft aandringen op het feit dat dit begon nadat we de eerste grens over waren.

De grens, de reis naar huis, dat is het! De vakantie is afgelopen, we gaan weer naar huis. Maar wil ik dat eigenlijk wel? Al weken, zo niet maanden heb ik geroepen dat ik eerst wil genieten van de zomer en op vakantie wil voordat er genoeg ruimte, rust en dapperheid is om de operatie in te gaan. Die tijd is nu voorbij en onbewust ontwikkelde ik stress en reageerde mijn hart.

Nieuwe vragen komen op mijn pad. Ben ik klaar voor de operatie? Wat gaan ze eigenlijk precies doen? Hoe lang lig ik in het ziekenhuis? Hoe lang gaat de revalidatie duren? Maar belangrijker, durf ik dit wel?

De paniek slaat toe.

Woensdag middag, we zijn thuis. Wat een opluchting, mijn eigen plek, mijn eigen bed, een wereld die voorspelbaar is. Ik weet hier wat ik wel en niet kan, ik weet wat me te wachten staat in en om het huis, ik weet hoe Mink reageert (op vakantie was hij echt anders). Dan zie ik, tussen alle post die onze buurvouw op stapeltjes gelegd heeft, de grote enveloppe van het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam. Een stapel brochures, vragenlijsten en een brief. We besluiten samen om deze nog even te laten liggen tot morgen.

Wordt vervolgd……