Zondag middag, het is feest! Ons neefje is jarig en dat wordt met prachtig weer gevierd met een BBQ. Een gezellige en vooral drukke middag, wanneer we naar huis gaan ben ik doodop. Toch heb ik beloofd te rijden en wanneer ik even een blik naar achter werp ligt Mink te slapen. Moe van alle indrukken en het spelen met zijn nichtje en haar vriendinnetje. Niet veel later valt ook Ry in slaap, tijd voor mij om even na te denken.

Nadenken over een emotioneel gesprek dat ik met een collega had, over de vele vragen die op me afgevuurd worden tijdens zo’n feestje en over het eerste bezoek aan het Erasmus in Rotterdam.

De laatste dagen liep de spanning voor het bezoek aan mijn nieuwe artsen in Rotterdam op. Niet zozeer om medische redenen, ik weet wat er aan de hand is. Het gaat om de laatste details voor de operatie. Als ik aan de operatie denk wordt ik soms angstig om wat ze gaan doen en vooral hoe. Toch lukt het me telkens weer te denken in het nu. Ik ga kleine stappen zetten en dit gesprek is er één van. Ik maakte me meer zorgen om de artsen. Zou ik gehoord worden? Zijn ze vriendelijk en menselijk? Voel ik me daar op mijn gemak?

Ja ik voelde me op mijn gemak! Ja ik ben gehoord! En ja de artsen zijn zeer vriendelijk en menselijk! Een klein team binnen een enorm ziekenhuis doet wonderen. Ze namen alle tijd voor ons, al onze vragen werden voor zover dat kon beantwoord. Een grote last viel van mijn schouders. Ik ben opgelucht.

En toch knaagt er iets. Al denkend in de auto besef ik wat dat is. De vele lieve mensen om mij heen begrijpen mijn en onze situatie niet. Dat er alleen nog maar gepraat wordt over mij en hoe erg het allemaal is (en andere onderwerpen niet lijken te bestaan) is niet het ergste. Ik heb last van iedereen die zegt ‘Ik hoop dat je snel geholpen wordt en dat je dan snel weer de oude bent!’.

Ik wil niet snel geholpen worden, ik wil goed geholpen worden. Ik wil niet de oude worden, ik ben Floortje en wordt gevormd door het proces dat ik nu doorloop. Dat alles ‘snel’ moet in onze maatschappij hekelt mij nog het meest. Dat ik hartpatiënt ben geworden hoort bij mij. Het vormt mij en het maakt mij tot een ander en wijzer mens. Zo’n proces gaat niet snel. Als ik mijn leven, zoals het nu is kan aanvaarden en de weg als een schildpad (op mijn eigen tempo) kan lopen leer ik zoveel meer dan als een snelle haas die waarschijnlijk te weinig tijd neemt om stil te staan bij wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd.

Bovendien heb ik een aangeboren hartafwijking, iets dat ik al mijn hele leven bij me draag. Ik ben trots en dankbaar dat mijn hart al die jaren goed gewerkt heeft, omwegen gevonden heeft om zo te functioneren dat ik er geen last van heb. En nu nog heb ik weinig tot geen lichamelijke klachten. Ik wil zelf de keuze maken om te worden geopereerd, ik wil niet voor een voldongen feit staan. Dit betekent dat ik tijd nodig heb om te wennen aan het idee dat er iets in mijn hart gaat veranderen. Ik en mijn hart moeten dat accepteren. Een tijdje heb ik gedacht dat ik misschien wel helemaal niet geopereerd wil worden. Nu ik steeds meer uitslagen krijg en uitleg over de gevolgen wil ik wel geholpen worden, alleen moet het passen in mijn proces.

Ik heb tijd nodig om afscheid te nemen van iets dat ik al mijn hele leven heb en ruimte maken voor een nieuwe situatie. Misschien letterlijk, voor een nieuwe hartklep.